Een mens verlangt naar het geluk, droomt zich een leven waarin je niet meer eenzaam bent. Ook Merle deed dat, maar zij besefte niet dat geluk vraagt om geduld en om een volwassen aanvaarden van alles wat komt. Zij zocht, te haastig vaak, te gauw tevreden met een enkel uur, dat niet eens gebaseerd was op ware harmonie. En als ze dan tegenover de bittere werkelijkheid komt te staan, dat de man die zij zich als haar levenspartner had gedroomd, niet meer is dan een egoïst die niet bereid is offers te brengen, valt ze in een nog diepere eenzaamheid terug. En in haar wanhoop grijpt ze naar een schijnoplossing: de drank. Totdat ze – in de middag van haar leven – leert aanvaarden… En juist dan zal de man komen die de mens in haar begrijpt en bereid is samen met haar verder door het leven te gaan en een liefde te doen groeien.